سامانۀ ضد زره لوست
موشکی با سرعت 5400 کیلومتر در ساعت
در سال 1981 ، نیروی هوایی آمریکا پروژه ای برای موشک ضدزره هوا به زمین ، موسوم به موشک فوق سریع اچ.وی.ام آغاز نمود که به جای کاربرد سرجنگی خرج گود، از انرژی جنبشی یک نفوذ کننده،برای تخریب هدف بهره می برد. موشک یاد شده ، موتور سوخت جامدی را به کار می گرفت که موشک را به سرعت 1500 متر بر ثانیه می رساند. موشک برای تغییر مسیر پرتاب، از مجموعه ای از تراسترهای کوچک بهره می برد. با استفاده از یک حس گر مادون قرمز – که در هواپیمای شلیک کننده تعبیه شده بود – هدف شناسایی شده ، پس از ان ، موشک شلیک می گردید. در این موشک به جای استفاده از سرجنگی ، از یک میله ی نفوذ کننده ی فلزی در دماغه ی موشک استفاده شده بود که توانایی نفوذ به انواع زره ها را داشت. در سال 1983 ازمایشهای موفقیت امیز این موشک انجام شد ولی در سال 1984 ، تغییری در برنامه ی این موشک داده شد. در خواست نیروی هوایی و ارتش، ایجاد یک سامانه ی موشکی با قابلیت شلیک از لانچر زمینی و دارا بودن قابلیتهای موشک اچ.وی.ام بود. در سال 1988 ، نمونه ی اولیه این موشک مافوق سریع ضدزره ، با قابلیت شلیک از لانچر زمینی ، با عنوان موشک انرژی جنبشی ام.جی.ام-166 از مجموعه سامانه ی موشکی لوست ارائه شد. بر اساس اخبار منتشر شده ، شرکت لاکهید مارتین می بایست تا سال 2003 تعداد 12 دستگاه خودرو، حاوی 144 موشک فوق سریع انرژی جنبشی به ارتش آمریکا، تحویل بدهد. نخستین مجموعه ی حاوی 12 واحد از سامانه ی لوست در اکتبر 2002 ، به ارتش آمریکا تحویل داده شده است.
درطول ازمایشهای انجام شده برای این موشک، تعداد 18 موشک لوست به سمت اهداف متنوعی شلیک شدند و با موفقیت توانستند این اهداف را منهدم نمایند. یکی از این اهداف عبارت بوده است از یک تانک ام-60 که با سرعت 35 کیلومتر بر ساعت در فاصله ی 2400 متری از موشک انداز در حرکت بوده است.
با وجود این که ساخت سامانه ی لوست و تست های آن با موفقیت انجام شده ، ولی تاکنون برای تولید انبوه این سامانه، تصمیمی گرفته نشده است. شرکت لاکهید مارتین به عنوان انجام دهنده ی این برنامه ی موشک انرژی جنبشی برای ارتش آمریکا، انتخاب شده است. بر اساس فناوری موشک لوست، موشکی دیگر با نام سی.کی.ای.ام نیز طراحی شده که دارای پرتابه ی انرژ ی جنبشی کوچکتر و سبکتر از موشک لوست است.
موشک انرژی جنبشی (کی.ای.ام)
موشک انرژی جنبشی، سلاحی است که از انرژی ضربه جهت نابود کردن زره و اهداف استفاده می کند. به جای استفاده از سرجنگی انفجاری، این سلاح با تکیه بر سرعت بسیار بالا (حدود 1500 متر بر ثانیه) برای نفوذ به زره ها از یک میله ی فلزی از
جنس تنگستن استفاده می کند. موشک پس از شلیک در کمتر از 5 ثانیه به بیشینه ی برد خود می رسد. طبق گزارش ها، مقدار انرژی جنبشی ای که، موشک لوست هنگام برخورد به هدف منتقل می کند، حدود 40 مگاژول است که تقریبا 5 برابر انرژی جنبشی گلوله های تانک آبرامز است.
این سامانه موشکی، دارای سرجنگی و فیوز نیست و مکانیزم کنترلی آن نیز، دارای المانهای متحرک نیستند. این موشک جرمی برابر با 79 کیلوگرم و طولی معادل با 2.9 متر دارد. قطر موشک از 17 سانتی متر تجاوز نمی کند و طبق گزارشها بابر با 16.3 سانتی متر است. موشک انرژی جنبشی، دارای 4 بالک متعادل کننده است و برد آن به بیش از 4 کیلومتر می رسد. با استفاده از یک فاصله یاب لیزری – که لیزر آن از نوع گازی است – فاصله تا هدف تشخیص داده می شود.
برد موشک لوست، از گلوله تانک های امروزی بیشتر است و این موضوع مزیتی در توان عملیاتی آن، محسوب می شود. سامانه ی سلاح یاد شده برای کار، به 3 خدمه نیاز دارد. یک چرخه کامل حمله ، از مرحله یافتن تا انهدام هدف، می تواند در کسری از دقیقه بر ضد اهداف ، انجام شود. یک حس گر مادون قرمز نسل دومی – که بر روی موشک انداز نصب شده است – برای یافتن و دنبال کردن هدف در شب استفاده می شود.
خودرو پرتاب کننده این موشک تعداد 4 موشک آماده شلیک را حمل می کند و تعداد 8 موشک نیز ، در تریلر کوچکی جهت بارگزاری دوباره به همراه دارد. 3 خدمه می توانند ظرف چند دقیقه موشک های یاد شده را بارگزاری کنند.
از مزایای اصلی این سامانه موشکی ، می توان بر نداشتن نقطه ضعف موشک های ضد زره کنونی دنیا در برابر زره های واکنش گر انفجاری و زره های دارای حفاظت فعال زرهی، نام برد؛ زیرا اثرات این سامانه ها، تاثیر چندانی بر انرژی جنبشی 40 مگاژولی این موشک نخواهد داشت. می توان این گونه پیش بینی نمود که این موشک در زمره سلاح های برتر در سامانه های ضد زره آینده، قرار دارد.
Aerospace Magazine
هیربد نامی از ایران باستان، به